|
|
BLIJ dat ik
Leef! - jubileumconferentie
Viviane Sorée
Voorstelling ven korte samenvatting van haar uiteenzetting
Ik ben geboren in 1960. Door een virale besmetting werd ik tengevolge van meningitis ernstig fysiek gehandicapt. Ik kon niet spreken, niet rechtzitten, niet slikken, niet kauwen, mij niet voortbewegen... Toen was er nog geen sprake van vroegbegeleiding, waardoor kostbare tijd verloren ging. Via kennissen kwam mijn moeder in contact met een school voor buitengewoon onderwijs. Mijn basisonderwijs heb ik in 2 scholen voor B.O. gevolgd. Deze scholen hebben mij niet enkel op onderwijsgebied voorbereid op het secundair onderwijs, maar hebben ook meegewerkt aan het leggen van de grondslagen van mijn latere leven. Mijn secundair onderwijs volgde ik in een "gewone school", die reeds op het einde van de jaren 60 zowel fysiek als mentaal openstond voor leerlingen met een handicap. Dan volgde de reuze stap naar de universiteit. Ik begon mijn universitaire loopbaan in '81-'82. Toen was de Gentse universiteit absoluut ontoegankelijk, was er geen begeleiding van studenten met een handicap en had ik nog geen persoonlijke assistentie. Dit betekende dat mijn moeder instond voor mijn assistentie en vervoer aangevuld door enkele medestudenten. In juni 1987 studeerde ik met onderscheiding af als orthopedagoge. Ik werk inmiddels meer dan 15 jaar, waarvan 11 jaar als onderzoeker aan projecten met als thema technologie, beleidsparticipatie en tewerkstelling. Tijdens deze 11 jaar werkte ik halftijds als adviseur voor het kabinet van Minister Grijp (Brussels Gewest) voor de bicommunautaire gehandicaptensector. Vanaf 2002 was ik 3 drie jaar directeur van de budgethoudersvereniging Onafhankelijk leven en nu ben ik directeur van de studiedienst Ado Icarus (koepelorganisatie van een achttal projecten zelfstandig wonen). Verder ben ik voorzitter van GRIP, ondervoorzitter van VFG, voorzitter van BOL, actief binnen diverse organen van het Vlaams Fonds en politiek actief. Dikwijls heb ik weinig uren slaap. Ik was dan ook enorm gelukkig toen ik eindelijk in december 2001 mijn PAB kreeg (aangevraagd in 1993!). Terzijde: in 2001 was er al 12 jaar strijd voor het PAB aan voorafgegaan.
Doorheen alles wat ik al gedaan heb en doe, doorheen al mijn keuzen loopt er een rode draad. De rode draad is er een van burgerrechtendiscours, gelijke rechten en gelijke kansen, empowerment, beleidsparticipatie, inclusie,... Het leven kan aantrekkelijk zijn, kan een uitdaging zijn, kan mooie momenten inhouden,... op voorwaarde dat je de nodige kansen hebt, de nodige assistentie/ondersteuning hebt om deze kansen aan te grijpen en hiermee iets te doen en de samenleving diversiteit respecteert. Ik ben mij bewust dat ik in zekere zin zowel als vrouw als persoon met een handicap een geprivilegieerd leven heb. Maar, het zoeken van een voor mij interessante invulling van mijn leven is niet zonder slag of stoot gegaan en kost nog voortdurend inspanningen van mij en mijn moeder waarmee ik samenleef.. Eén ding is zeker: wat een wereld van verschil kan het uitmaken als je enerzijds in een gezin geboren wordt dat je ondersteunt en aanmoedigt en anderzijds op cruciale momenten in je leven op de juiste mensen botst die jou op een positieve manier bijstaan.
Voorstelling van Helga Stevens voor Persephone
Helga STEVENS (° 09.08.1968) is afkomstig uit Sint-Truiden. Toen ze tien
maanden oud was, ontdekten haar ouders dat ze doof was. Vandaar dat ze haar
schoolloopbaan begon in het Koninklijk Instituut voor Doven en
Spraakgestoorden (KIDS) (buitengewoon onderwijs) in Hasselt. Op haar tiende
waagde Helga STEVENS de overstap naar het gewoon (lager) onderwijs. Dat ging
goed en ze slaagde er zelfs in de oude humaniora met succes af te ronden. In
1987-1988 bracht ze een jaar door in Saint Louis, Missouri, Verenigde
Staten, als uitwisselingsstudente. Daar kwam ze o.a. in aanraking met een
dove advocate. Hierdoor stond haar besluit vast: ze zou rechten gaan
studeren aan de KU Leuven. In 1993 behaalde Helga STEVENS als eerste dove in
België een licentiaatsdiploma in de rechten. Maar Amerika wenkte weer:
daarom stak zij nogmaals de Atlantische Oceaan over om als Fulbright
studente aan de Universiteit van Californië in Berkeley een Master in de
rechten te halen. In 1994 ging ze in Mechelen wonen en werd ze toegelaten
tot de balie van Brussel. Op dat moment begon ze als advocaat-stagiaire op
een middelgroot Brussels advocatenkantoor. In 1996 ging Helga STEVENS ook
werken voor de European Union of the Deaf (EUD), waarvan ze in 2000
directrice werd.
Momenteel woont Helga STEVENS in Gent samen met Yven Willocq en zijn ze de
trotse ouders van een dochtertje, Duive.
Helga STEVENS kwam de eerste maal op bij de federale verkiezingen van 1999
op de Senaatslijst voor VU-ID. (10de plaats). Als nieuweling behaalde ze een
schitterend resultaat: ongeveer 10.000 voorkeurstemmen. Nadat ze was
verhuisd naar Gent, werd ze gevraagd om te gaan staan op de Oost-Vlaamse
VU-ID lijst voor de provincieraadsverkiezingen van 2000.
Tijdens de federale verkiezingen van 2003 stond Helga STEVENS op de
N-VA-Senaatslijst (derde plaats). Zij haalde toen weerom een zeer mooi
resultaat. Met 23.000 voorkeursstemmen (nationaal) haalde zij als derde op
de lijst toen meer stemmen dan de tweede. Maar door de kiesdrempel greep de
N-VA nipt naast een senaatszetel. Bij de Vlaamse verkiezingen van 2004 werd
Helga STEVENS het boegbeeld van de N-VA in Oost-Vlaanderen. Met 17.870
voorkeursstemmen (in de provincie Oost-Vlaanderen) werd zij op 13 juni 2004
verkozen tot Vlaams Parlementslid.
In het Vlaams Parlement volgt zij vooral de domeinen welzijn,
volksgezondheid, gezin en gelijke kansen op. Daarnaast komt zij vaak tussen
in dossiers in andere beleidsdomeinen die verbonden zijn met personen met
een handicap, zoals onderwijs, werk, enzovoort. U kunt haar doen en laten
volgen via haar webstek: www.helgastevens.be .
|
|
Naar boeven
|
|
Terug
|
|
Persephone vzw
