|
Sandra en Jean-Pierre voeden zelf hun vier
autistische kinderen op
GENT ,,Je kind
vermoorden omdat het mentaal gehandicapt is, da's toch echt het
allerlaatste. Als je het als moeder niet aankunt, dan zijn er toch
andere mogelijkheden?'' Sandra Petit en haar man Jean-Pierre Bauwens uit
Gent hebben vier mentaal gehandicapte kinderen die zij allemaal zelf
thuis opvoeden. ,,Wij zijn daar dag en nacht mee bezig, maar zouden het
niet anders willen." door Geert NEYT
“Wat is het belangrijkste in je leven: je huis of je kinderen? Wij
piekeren daar al lang niet meer over.”
Moeder Sandra
In een eenvoudig rijhuis in de Gentse sociale woonwijk Malem leeft een
uniek gezin. Vader Jean-Pierre, moeder Sandra, zeven kinderen en de
hond. Van de kinderen zijn alleen Jean-Pierre junior (16), Johnny (12)
en de jongste Justine (6) gezond. Jean-Claude (9), Johan (8) en de
tweeling Jennifer en Jessica (7) lijden aan een ernstige vorm van
kernautisme en zijn daarnaast ook mentaal gehandicapt. Maar medelijden
is het laatste wat Jean-Pierre en Sandra willen en nodig hebben.
Sandra: ,,Natuurlijk hadden wij liever geen
gehandicapte kinderen op de wereld gezet. Maar toen ontdekt werd dat
Jean-Claude autistisch was, was ik al zwanger van mijn jongste. Dan moet
je verder, hé. Wij hebben nooit overwogen om ze in een instelling te
plaatsen. Ik was zelf een ongewenst kind en ik heb gezworen om het
absoluut anders te doen dan mijn moeder.
Mijn kinderen zijn welkom. Als vader en
moeder hebben wij met vallen en opstaan geleerd hoe wij onze
gehandicapte kinderen moeten aanpakken om ze zo gelukkig mogelijk te
maken.''
Het toverwoord is aanpassen. ,,Met een
'gewone' opvoeding komen wij nergens'', zegt Jean-Pierre. Daar krijgen
wij meteen zelf een staaltje van te zien. Zodra Jennifer, een van de
tweelingmeisjes, ons ziet binnenkomen, wurmt ze zich in een kastje onder
de televisie en sluit de deuren. ,,Dat doet zij bij iedere vreemde'',
zegt Sandra geruststellend. ,,In het begin probeerden wij haar uit de
kast te trekken, maar wat schiet je op met een hysterisch kind?''
Zusje Jessica speelt onverstoorbaar verder op de computer. Honderd keer
hetzelfde spelletje na elkaar. ,,Is het spel te moeilijk, dan wordt zij
agressief. Dit computerscherm is dan ook al het derde'', lacht
Jean-Pierre.
,,Ik gooi ook met de spaghetti''
Het tweede toverwoord is ‘relativeren’.
Jean-Pierre toont ons de verfresten op zijn handen. ,,Iedere week moet
ik wel ergens in huis het behang oververven. De spaghetti belandt even
vaak tegen de muur als in hun mond.'' Moet hij zich dan niet beheersen
om uit te vliegen? Jean-Pierre lacht luid: ,,Maar neen. Dan smijt ik
zelf mee! Ik moet het toch afkuisen.''
Sandra: ,,Je moet je afvragen wat het belangrijkste is: je huis of je
kinderen. Wij piekeren daar al lang niet meer over.''
Het gezin heeft door de jaren heen een hele
trukendoos ontwikkeld om lastige situaties te ontmijnen.
Lege cadeautjes
Eetborden worden met klitband aan tafel bevestigd. Planten in huis vind
je er niet omdat Jean-Claude er steevast in plaste nadat hij mama water
had zien gieten in de potten. De gezonde broers en zus weten dat zij hun
boekentas niet in de gang kunnen laten staan omdat de kans dan groot is
dat hun leerboeken een uurtje later in versnipperde toestand op de vloer
liggen. ,,Ik slaap ook al negen jaar niet meer bij mijn vrouw'', zegt
Jean-Pierre, ,,omdat Jean-Claude iedere nacht komt voelen of ik er nog
ben.'' Jean-Pierre: ,,Behalve Jean-Claude, die het verstand heeft van
een peuter van zes maanden en geen enkel besef heeft van de
buitenwereld, gaan de drie andere autistische kinderen naar een gewone
school. Sinds wij elk een persoonlijk assistentiebudget hebben over twee
kinderen, heb ik mijn werk als chauffeur kunnen opgeven en gaan wij
iedere dag mee naar school. Wij zitten niet zelf in de klas maar als er
een probleem is, kunnen wij dat meteen opvangen. De andere kindjes van
het eerste leerjaar leren zo dat gehandicapte kinderen er soms heel
gewoon uitzien. Ook Jean-Claude en Johan worden aanvaard door hun
omgeving. Zij gaan mee naar elke training van grote broer Jean-Pierre
junior (16), een veelbelovend bokstalent. ,,Dat niemand nog opkijkt van
mijn autistische zoons, doet deugd'', zegt vader Jean-Pierre.
Vroeger had moeder Sandra het wel moeilijk
om met haar gehandicapte kinderen buiten te komen. ,,Ik wachtte tot het
donker was. Omdat je aan het uiterlijk van de meisjes niks ziet, krijgen
wij met veel onbegrip af te rekenen. ,,Als wij nog maar eens door het
warenhuis moeten crossen achter onze kinderen, hoor je omstaanders wel
eens zeggen: 'Ze zouden dat kind beter een goeie rammeling geven'. Maar
moet ik daarom mijn kinderen opsluiten? Hebben zij niet evenveel recht
om de buitenwereld te leren kennen als andere kinderen? Nu kan het me
niet meer schelen wat anderen denken.''
,,Wij zijn blij dat wij zelf voor onze kinderen kunnen zorgen'', zegt
Sandra. ,,En het kost de maatschappij veel minder dan als zij in een
instelling zouden zitten. Wij hebben een sterke emotionele band met
elkaar en we doen zoveel mogelijk samen. Het klinkt ongelooflijk maar
dit eenvoudig gezin lijkt niet gebukt te gaan onder de zware slagen die
het lot hen uitdeelde.
Op de buffetkast ligt een karrenvracht
ingepakte cadeautjes te wachten op Sinterklaas en Kerstmis. Voor wij
vertrekken, kan ik niet nalaten te vragen hoe het komt dat de kinderen
de pakjes nog niet hebben opengescheurd. Een trotse glimlach verschijnt
op moeders gezicht: ,,Nog een truukje. Vroeger deden zij dat wel. Maar
toen ik eens een jaar alleen lege dozen inpakte, stopten zij daar vlug
mee.''
Geen enkele professionele hulpverleenster die daar zou opkomen.
|
Persephone vzw
