Warmte

Katelijn Vijncke

Handicap,
dat woord verstijft
in mijn hoofd.
Letters en inhoud,
een ijsblok
van denken en kou.

Krampachtig bewegen
mijn armen en benen.
Hersenkronkels
tasten verder.

De tijd is er
en wordt langzaam warmer.

Die ijsblok koelt af
en smelt tot het hart.
Mensen ontmoeten.
Al is ‘t zo krampachtig
elkaar te omhelzen.

Vrienden maken.
Leven.
Me veilig nestelen
bij jou,
in m’n eigen lijf.
De zomer duurt steeds langer!

Mei 1991